Ebaadat

در شب بیماری من آنکه چون بختم رمیده
میرسد از ره پریشان چاک پیراهن دریده
مینشیند در کنارم گویی بنشیند سپیده
سر به بالینم گذارد چون شاخه ی گل خمیده
آنکه برده رنج بسیار از پی آزردن من
این زمان لرزد دل او از خیال مردن من
گویم ای مه تا سپیده بمان از وفا بنشین کنارم
گو چه حاصل گر نشینی دمی بعد مرگم بر مزارم
گویمش ای نازنینم خوش نشستی در کنارم
کرده ای از من عیادت ای طبیب غم گسارم
سر به بالین تو امشب سوزد از آتش لب من
اشک چشمانت ببارد ژاله ها بر دامن من