Tanha Omide Zendegi

کاش ای تنها امید زندگی
می توانستم فراموشت کنم
یا شبی چون آتش سوزان دل
در مزار سینه خاموشت کنم

کاش چون خواب گران از دیده ام
نیمه شب ها یاد رویت می گریخت
مرغ دل افسرده حال و بسته پر
از دیار آرزویت می گریخت

کاش احساس نیاز دیدنت
از وجودم چون وجودت دور بود
در دلم آتش نمیزد آن نگاه
کاش آن شب چشم هایم کور بود

کاش از باغ خوش رویای تو
دختر اندیشه ام پر میگرفت
فارغ از اندیشه ی هجران و وصل
زندگی بی عشقت از سر میگرفت

کاش آن شب در گلستان خیال
ای گل وحشی نمی چیدم تو را
تا نسوزم در خزان آرزو
کاشکی هرگز نمی دیدم تو را

کاشکی هرگز نمی دیدم تو را
کاشکی …