Tagh Soraya

مغرب همه اندوه
اندوه غروب ات
ای قبله مشرق
ثنا گوی تو هستم

ای نای گلویت
همچون نی‌داوود
حکم آنچه تو گویی
من لال تو هستم

گنجشک گلویم
شرحه‌است چو منصور
بر دار تو هستم
غربال تو‌ هستم

حیران تو گردد
آن‌کس که بدیدت
آن دم چو برفتی
صد بار شهیدت

می‌سوزم و نالم
چون آتش نمرود
باز آی گلستان
بر داغ عبیدت

ای طاق ثریا
طاقت بنماندست
ما را بستان از
این ولوله بازار

ای از سر لطفش
خوش در تو دمیده
هر دم که تو خواندیم
انگار نه انگار

ای سرمه کشیده
روز و‌شب ما را
ای سر ببریده
نشناخته ما را

پایان بده جانا
این آمد و شد را
راحت کن و بستان
این خوف و رجا را