Avaazeh Khaan

راهی تا پر کشیدن جز پیوندت ندارم
من رویایی رهاتر از لبخندت ندارم
تا کی قفس و غم و دلسردی
من و عادت شبگردی … تو بگو
آوازه خوانی را
این سعی فانی را
در کوچه ات هر شب برپا کردم
شاید فقط شاید
قلبت به رحم آید
اما چه بی مرهم برمی‌گردم
به سمت دردم
ای شعر بی سحر با ماه من از شب
حرفی نزن
در گوش او نگو باری دگر تر شد
چشمان من