Shab

سفر نمی روم دگر
تو را ندارم آن قدر
زما فقط رهی ست
که مانده پشت سر
ببر مرا زخاطرت
نرفت اگر
ای از من بی خبر
شب چرا می کشد مرا
تو نشسته ای کجای ماجرا
من چنان گریه میکنم
که خدا بغل کند مگر مرا
عمر همه لحظه ی وداع ست
و صدای پایت آخرین صداست
ای گریه های بعد از این!
خاطرم نمانده شهر من کجاست
صبح رفتن است این تن من است
هجرتت مرده بر شانه بردن است
این یقین مثل مرگ با تو روشن است