Birahe

بی راهه نیست طرف راه
زخم شرر ما، می زنه به شرفت آروم باش
طعم خطر تاریخه توی قلم ما
نه تو نیستی طرف حساب
زدم به پام، زخم کمر دارو
طناب اتصالمون نالید تو خلع دار
تو خفا پیچید دور کمر ماری
که با ولع تموم میشد ولع ما
طلب قدرت شد ثمر راهمون
میخوایم همو بدریم
حالا یکی غلطه یکی طلبه رسیدن به شرفه
تف تو قلمِ خامی که وسط کویر میده خبرِ باغ
ما تیزی می ساختیم از قلم داغ
واقعیتم اینه که نَرَمه آینده ام
هستم تا ته تو خطر خاک
با این امکان کم که نرم به گا
ورم پرچمای قدرت رو بکشید محکم، به دهن شانس
جغرافیا
پرسیدم: “اون جا کجاست”
یه قطار چسبیده بود واگناش
تو گفتی: “عطش تو رو تو آرزوت جا گذاشت”
سارا له شد تو جنگ طبقه ها
نگاهت همینو می گفت توی روز دفن
رفته حالا علی از زخم پاها، تا قتل سارا، قبل مرگش
حماسه ی نظم آواز بردگی
از بیخ و بن غلطه ساز، مامان
خونه چاک برداشت با دهن باز
من تَرک نکردم فقط زدم به چاک
نامه ها رو می خوندم، عقبِ تاریخ
هیچ فرمولی ندیدم که نبره باد
گٌل می باخت به دغل خار
همیشه خدمت نصیب خدمه هاست
گفتم فکر کردی رویا بی مرگه؟
صدف بدون مروارید سنگه؟
بپذیر مامان مروارید مرگه
تو بی رحم، گفتی: “دنیا بی رحمه”
“دنیا بی رحمه …”
پخش شدن گل ها بی چتر
تو سقوطِ شال سرخابی رنگت
که شعر، بُکنیم بارش دار رو
بیا بیرون از قاب زوال
کدوم صائقه زد خانه ی مارو؟