Kalaagh

هوا آن سوی چشمانم بارانیست
سکوتان تحفه رنجی پنهانیست
به شب آغشته می ماند خورشیدم
فرازِ تپه ای ماهی پیدا نیست
صدایی از درون با من می گوید
شروعِ فصلِ بی رحم تنهاییست

پر می زند بر بامم سیاهِ کلاغ و شب
به ویرانه ها می مانم خانه بی چراغ و تب
می سوزدم می کوبد به در دست سرد باد
جز رفتنت تصویری نمی آورم به یاد

هوا آن سوی چشمانم بارانیست
سکوتم تحفه رنجی پنهانیست
هوا را پنجه می سایم، می بینی
نفس اطرافِ دستانم پیدا نیست