گل خشکم من که در این دفتر ماندم
غم تنهایی همه زین دفتر خواندم
هر برگم به یاد او
شد صد فصل آرزو
من و تنهایی و خاموشی
من و این کنج فراموشی
سویم اگر آید فتنه گری که مرا,کرده ز شاخه جدا
بر مرمر دستش با لب بوسه طلب,بوسه زنم به خدا
گردی بر رخ دارم زین غم بی پایان.
از حسرت پژمردم نادیده خزان.
روزی من به صفا همچون رویش بودم
عطر افشان به سر مٌشکین مویش بودم
آن زیبا که ز خود کامی برد از یادم
می خواهم که به دیدارش سازد شادم
ترسم در کنار یارم ننشیند مگر غبارم
هر برگم به یاد او
شد صد فصل آرزو
من و تنهایی و خاموشی
من و این کنج فراموشی
غم تنهایی همه زین دفتر خواندم
هر برگم به یاد او
شد صد فصل آرزو
من و تنهایی و خاموشی
من و این کنج فراموشی
سویم اگر آید فتنه گری که مرا,کرده ز شاخه جدا
بر مرمر دستش با لب بوسه طلب,بوسه زنم به خدا
گردی بر رخ دارم زین غم بی پایان.
از حسرت پژمردم نادیده خزان.
روزی من به صفا همچون رویش بودم
عطر افشان به سر مٌشکین مویش بودم
آن زیبا که ز خود کامی برد از یادم
می خواهم که به دیدارش سازد شادم
ترسم در کنار یارم ننشیند مگر غبارم
هر برگم به یاد او
شد صد فصل آرزو
من و تنهایی و خاموشی
من و این کنج فراموشی
See Less
